Zbigniew Boniek. Mecze mojego życia

Ostatnie 60 minut przed pierwszym gwizdkiem sędziego było najbardziej niedorzeczną i tragiczną godziną, jaką przeżyłem w piłkarskiej szatni. W pewnym momencie dowiedzieliśmy się, co się stało, dotarły do nas smutne informacje o ofiarach wśród kibiców. Jak grać – i czy w ogóle grać – w takiej sytuacji? Wiadomości były sprzeczne, ludzie z UEFA i gospodarze stadionu – bezradni, a policja chyba nieprzygotowana na tego rodzaju sytuację. Nagle nasza szatnia stała się drogą ewakuacji rannych: wokół biegali policjanci i ratownicy medyczni, niektórych poszkodowanych okrywano naszymi klubowymi dresami. W pewnym momencie zabłąkał się wśród nas jakiś włoski nastolatek, cały we krwi. Doktor La Neve natychmiast się nim zajął. Dzieciak nie umiał odpowiedzieć na pytanie, gdzie jest jego ojciec…

Wyszliśmy na boisko, a właściwie na bieżnię, żeby zobaczyć, co się dzieje. To był armagedon! Karetki, miotająca się policja, krzyki bólu rannych. Nerwowe nawoływania spikera po angielsku i po włosku. Zauważyłem, że kilku moich kolegów z zespołu zaczęło się denerwować, bo na widowni byli przecież też członkowie ich rodzin i przyjaciele. Ktoś miał łzy w oczach, ktoś powiedział głośno: „Nie grajmy, proszę…”. Wszyscy mieli coraz mniej ochoty na mecz, niepokój i niepewność rosły z każdą chwilą.